Αυτά που μας γλυκαίνουν την ζωή δεν είναι αιώνια

Η ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη για τη Ρίκα Βαγιάνη

«Θα ξαναβρεθούμε!» Αυτή είναι η υπόσχεση που δεν μπορώ να ακούω

άλλο αυτό το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που χάνουμε συνεχώς φίλους.

Τρεις μέρες τώρα σκέφτομαι τη Ρίκα όρθια ακουμπισμένη στην ανοιχτή πόρτα. Χαμογελάει. Θά 'χει πάλι κανένα σχέδιο. Από αυτά που της έδιναν συνεχώς ώθηση. Η Ρίκα στα σοβαρά και τα μεγάλα ήταν πάντα μετρημένη. Σοφή ανάμεσα στα κενά. Γέμιζε την αίθουσα με την παρουσία της, αλλά δεν σπαταλούσε τις κουβέντες της. Και ας ήταν μια ασίγαστη πηγή πάθους. Παιδί γινόταν μόνο αν σχεδιάζαμε αποδράσεις. Από αυτές που λες και δεν κάνεις. Ούτε για την αρρώστια έλεγε πολλά. Την είχε νικήσει και θα την νικούσε ξανά. Κράτησε όλο τον πόνο μέσα της. Και τώρα εμείς μείναμε μόνοι. Με τις συζητήσεις μας, τα όνειρα μας, τα γλέντια που υποσχεθήκαμε και δεν προλάβαμε. Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση… αυτά που μας γλυκαίνουν τη ζωή δεν είναι αιώνια. Είμαστε εδώ περαστικοί. Οι δρόμοι διαφυγής συνεχώς λιγοστεύουν. Ένας ένας βυθίζονται και χάνονται. Η Ρίκα που κάποια στιγμή θα φανεί και θα σου πει «εδώ είμαι εγώ», έγινε πια σύννεφο. Δεν θα ξαναβρεθούμε. Και ίσως αυτή η πικρή, πολύ πικρή, παραδοχή να είναι τελικά προτιμότερη από τις ονειρικές κουβέντες. Μήπως και αποφασίσουμε να χαιρόμαστε περισσότερο τη ζωή. Τους ανθρώπους δηλαδή που είναι δίπλα μας. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες μαζί τους. Να μοιραζόμαστε τις αμφιβολίες μας. Να ακούμε την καρδιά μας. Και την καρδιά τους.