ΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΚΥΚΛΑΔΙΚΑ ΚΟΡΩΝΟΣ ΟΤΙ ΝΑΝΑΙ

8.6.17

Στ. Κούλογλου για βρετανικές εκλογές: Η ευρωπαϊκή νεολαία θέλει αλλαγή

Για τις βρετανικές εκλογές που διεξάγονται σήμερα και τη σημασία τους, αλλά και άλλα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας μίλησε σήμερα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιος Κούλογλου στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ.   
 Βρετανικές εκλογές λοιπόν. Για τους Βρετανούς είναι αυτό το τρίπτυχο λίγο πολύ: Brexit-λιτότητα-ασφάλεια. Για το παζλ στην Ευρώπη, με όποιο αποτέλεσμα έχουμε εκεί -το διαφαινόμενο ή δεν ξέρω αν θεωρείτε ότι θα έχουμε κάποια έκπληξη-, τι μπορεί να σημαίνει το αποτέλεσμα των εκλογών;
 
Μετά την προσεχή αποχώρηση της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, φυσικά οι επιπτώσεις θα είναι λιγότερες. Παραμένει όμως το γεγονός, ότι η Μ. Βρετανία είναι μια μεγάλη χώρα και οι εξελίξεις εκεί επηρεάζουν γενικότερα και την Ευρώπη και τον κόσμο. Αυτό που φαίνεται είναι ότι ο Κόρμπιν έχει κάνει μια πολύ καλή εκστρατεία και το σχέδιο της Μέι, της συντηρητικής πρωθυπουργού, να πετύχει μια συντριπτική νίκη σε βάρος του, κατά πιθανότητα αποτυγχάνει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει ο Κόρμπιν να κερδίσει τις εκλογές και να έρθει πρώτη δύναμη εργατική -- αυτό φαίνεται πολύ δύσκολο σενάριο. Αλλά παρόλα αυτά, το γεγονός ότι ο Κόρμπιν έχει ήδη κερδίσει την πλειοψηφία των νέων, τις ηλικίες 18-24, αλλά και τις ηλικίες 24-35, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις που έχουν γίνει, δείχνει ότι και στη Μ. Βρετανία, όπως σημειώθηκε και στη Γαλλία με τον Μελανσόν και στις ΗΠΑ με τον Σάντερς, η νέα γενιά θέλει αλλαγή. Θέλει ν’ αλλάξει το σημερινό σύστημα της ολιγαρχίας, το οποίο επιφυλάσσει για τους νέους ένα μέλλον χειρότερο από την κατάσταση που έχουν ζήσει οι προηγούμενες γενιές και οι γονείς τους. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ειδικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχαμε μια σχετική πρόοδο και οι επόμενες γενιές ζούσαν -και δικαιολογημένα- καλύτερα από τις προηγούμενες. Σήμερα αυτό δε γίνεται γιατί το 1% γίνεται πλουσιότερο σε βάρος του 99% -- αυτό κατεξοχήν έχει γίνει στη Μ. Βρετανία. Άλλωστε ξεκίνησε από τη Μ. Βρετανία την περίοδο της Θάτσερ και στη συνέχεια επεκτάθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη και το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει μια τάση ανατροπής αυτής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που έχει καταστρέψει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι πολύ θετικό.
 
Παρακινδυνευμένη ερώτηση αλλά θα την κάνω για τη ροή της συζήτησης. Η Μέι θα μπορούσε να είναι μια νέα Θάτσερ;
 
Ήθελε να «το παίξει» Θάτσερ, αλλά οι απομιμήσεις ποτέ δεν καταφέρνουν να φτάσουν το αυθεντικό προϊόν. «Το έπαιξε» πάρα πολύ σκληρά στην αρχή, ότι «θα επιδιώξουμε ένα Brexit με βρετανικούς όρους» -- αυτό δεν της το επιτρέπει ο συσχετισμός δυνάμεων με την υπόλοιπη Ευρώπη. Επίσης, παρουσίασε ένα πολύ ακραίο πρόγραμμα νέας λιτότητας -- ούτε αυτό της βγήκε και αναγκάστηκε, τις τελευταίες μέρες που ο Κόρμπιν κι οι εργατικοί ανέβαιναν, να αλλάξει τις θέσεις της και να πει ότι κι αυτή θα βοηθήσει το κοινωνικό κράτος, την υγεία, την εκπαίδευση, τις συντάξεις, όλα αυτά τα πράγματα δηλαδή, τα οποία στη Μ. Βρετανία υποχωρούν και καταρρέουν -- σε μια χώρα όπου, όπως ξέραμε, το εθνικό σύστημα υγείας ήταν το διαμάντι του κοινωνικού κράτους. Και σήμερα, έχουμε μια κατάσταση όπου δημιουργείται μια καινούργια τάξη ανθρώπων, οι οποίοι στη Μ. Βρετανία έχουν δουλειά γιατί η ανεργία έχει μειωθεί, αλλά παραμένουν πολύ φτωχοί. Οι κοινωνικές ανισότητες σήμερα στη Μ. Βρετανία είναι μεγαλύτερες απ’ ότι ήταν στη βικτωριανή εποχή. Τόσο μεγάλες είναι οι κοινωνικές διαφορές -- οι φτωχοί παίρνουν πολύ πιο λίγα, ενώ οι μάνατζερ, οι τραπεζίτες, τα στελέχη των τραπεζών, των επιχειρήσεων κερδίζουν εκατό ή και παραπάνω φορές το εισόδημα που κερδίζουν οι φτωχοί. Το σύστημα αυτό έχει δημιουργήσει μια νέα φτωχολογιά, μια νέα τάξη των φτωχών κι αυτό πρέπει ν’ αλλάξει. Δεν ξέρω αν αυτοί οι νέοι φτωχοί θα υποστηρίξουν το εργατικό κόμμα αυτή τη φορά. Πρέπει κανονικά να το κάνουν. Υπάρχουν όμως τα μίντια που παίζουν έναν αρνητικό ρόλο και βεβαίως όλο αυτό το σύστημα σκέψης, που έχει εγκαθιδρύσει η Θάτσερ και ο νεοφιλελευθερισμός και που λέει ότι, ο καθένας μόνος του μπορεί να τα καταφέρει. Ενώ στην πραγματικότητα μόνο όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.  
 
Τελικά πάμε σε έναν απομονωτισμό είτε την Ευρώπη -όπου η κάθε χώρα βέβαια έχει τα δικά της χαρακτηριστικά- είτε στην αμερικανική ήπειρο με το δόγμα Τραμπ, «πρώτα η Αμερική»; Αυτό πού οδηγεί γενικότερα το σύστημα το κοινωνικό και το οικονομικό;
 
Αν επικρατήσει η λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», τόσο σε επίπεδο ατομικό όσο και σε επίπεδο εθνικό -δηλαδή κάθε χώρα  μόνη της-, βλέπουμε πού πάει. Η Μ. Βρετανία θέλησε να φύγει με το Brexit και τώρα, στην πραγματικότητα, το ‘χουν μετανιώσει όλοι γιατί συνειδητοποιούν ότι μία χώρα, ακόμη κι αν είναι μια ισχυρή χώρα, μια παλιά αυτοκρατορία όπως η Μ. Βρετανία, δε μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της. Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε συνενώσεις, χρειαζόμαστε συμμαχίες -- αλλά συμμαχίες σε μία κατεύθυνση που να εξασφαλίζει ότι έχεις μαζέψει και τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος δεν είναι στο περιθώριο, οι πολίτες δεν είναι στη γωνία. Απολαμβάνουν τα κέρδη από τον πλούτο, συμμετέχουν στη δημοκρατία, δεν αποφασίζουν κάποιοι πολύ λίγοι γι’ αυτούς. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, το οποίο καλούμαστε και σήμερα να κερδίσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
 
Περνώντας μέσα από την Ευρώπη στο ελληνικό ζήτημα, πώς κρίνετε την πρωτοβουλία Μακρόν σε ό, τι αφορά τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους;
 
Είναι καλές αυτές οι πρωτοβουλίες του Μακρόν, ο οποίος κουβαλάει ένα φρέσκο αέρα λόγω της πρόσφατης εκλογής του, απολαμβάνει ακόμη μεγάλης δημοτικότητας -- έχει δηλαδή την ευχέρεια να κάνει κινήσεις που συνήθως οι πρόεδροι, ακόμη και της Γαλλίας, δε μπορούν να κάνουν γιατί παίρνουν υπόψη τους τη Γερμανία και το συσχετισμό των δυνάμεων. Οι Γερμανοί από την άλλη μεριά θέλουν να συνεργαστούν μαζί του κι άρα αυτό του δίνει μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων. Νομίζω ότι είναι θετικές αυτές οι πρωτοβουλίες -- να δούμε πόσο σθεναρά θα τις υποστηρίξει ο Γάλλος πρόεδρος απέναντι σε έναν Σόιμπλε και μία Μέρκελ, οι οποίοι, όπως έχουμε δει, είναι κολλημένοι στις πολιτικές λιτότητας και στους μικροκομματικούς υπολογισμούς.
 
Διάβαζα μια πρόσφατη συνέντευξή σας όπου λέγατε ότι τελικά το σχέδιο Τόμσεν-Βελκουλέσκου, όπως είχε διαρρεύσει από το Wikileaks πέρυσι, επιβεβαιώνεται βήμα-βήμα. Να θυμίσω ότι σ’ αυτή τη συνομιλία λεγόταν ότι πίεση στην πίεση, η Ελλάδα θα ωθηθεί στο απονενοημένο. Βλέπετε και τα τελευταία εικοσιτετράωρα να επιβεβαιώνεται κάτι τέτοιο;
 
Αυτή πάντως σαφώς είναι η στρατηγική που ακολούθησε το ΔΝΤ. Σ’ αυτήν την υποκλαπείσα συνομιλία, που διέρρευσε αργότερα μέσα από τo Wikileaks, λέγαν ακριβώς αυτό, ότι οι Έλληνες δεν υποχωρούν και υποχωρούν μόνον όταν βρίσκονται με το μαχαίρι στο λαιμό και δεν έχουν να πληρώσουν την επόμενη δόση. Κι αυτό έκαναν. Αυτό που έγινε όλους αυτούς τους μήνες αποδεικνύει πως οι κριτικές της αντιπολίτευσης που υποστήριζε  ότι η κυβέρνηση καθυστερεί, ήταν αβάσιμες. Στην πραγματικότητα οι δανειστές καθυστερούσαν, αυτοί παίζανε την πολιτική της καθυστέρησης για να φέρουν την κατάσταση σε οριακό σημείο, βάζοντας κάθε φορά καινούργια θέματα στο τραπέζι.
 
Άρα, μήπως δεν έπρεπε να ψηφίσουμε τα προαπαιτούμενα και τα μέτρα;
 
Με το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων από τη στιγμή που αποφασίζεις να παίξεις αυτό το παιχνίδι δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Το γεγονός ότι ψηφίστηκαν αυτά τα μέτρα έχει δώσει αυτή τη στιγμή ένα μεγαλύτερο περιθώριο στην κυβέρνηση να πει ότι, «εμείς σεβαστήκαμε όλες τις συμφωνίες που κάναμε, τώρα είναι η σειρά σας». Χωρίς αυτό (οι δανειστές) θα βρίσκανε πρόσχημα ότι, δεν έχουμε εκπληρώσει τις συμφωνίες μας. Δυστυχώς αυτό είναι το παιχνίδι. Ή δεν πρέπει να παίξεις καθόλου αυτό το παιχνίδι ή αν παίξεις, δε μπορείς να παίξεις διαφορετικά.
 
Πριν από λίγες μέρες εγκρίθηκε παμψηφεί απ’ το Ευρωκοινοβούλιο η γνωμοδότηση σας για τη διαφθορά και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είστε ρεαλιστικά αισιόδοξος για την επικράτηση της διαφάνειας και την καταπολέμηση της διαφθοράς;
 
Κάνουμε πολύ σημαντική δουλειά και στην εξεταστική επιτροπή -της οποίας είμαι μέλος- για τα Panama Papers, τη μεγάλη δηλαδή υπόθεση φοροδιαφυγής. Υπάρχει μια συνειδητοποίηση, ακόμη και από τους συντηρητικούς, ότι αν δεν παρθούν κάποιου είδους μέτρα για να περιοριστεί τουλάχιστον αυτό το φαινόμενο -που η ολιγαρχία κάνει ό, τι θέλει-, τότε, τα πράγματα θα πάνε πάρα πολύ άσχημα. Αυτή η συνειδητοποίηση με κάνει να είμαι σχετικά αισιόδοξος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου