ΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΚΥΚΛΑΔΙΚΑ ΚΟΡΩΝΟΣ ΟΤΙ ΝΑΝΑΙ

20.2.17

Συνέντευξη του Στέφανου Ξεκαλάκη Γραμματέα Κ.Π.Ε. του ΠΑΣΟΚ στο Attikinews.gr

Υπάρχει πολιτική εκ μέρους σας ίσων αποστάσεων έναντι της Πειραιώς και της Κουμουνδούρου; Έχετε αποφασίσει ποια στάση θα τηρήσετε μετεκλογικά στο θέμα της συνεργασίας; 
Όποιος ετεροπροσδιορίζεται στην πολιτική, όπως και σε κάθε έκφανση της ζωής, δεν έχει ούτε παρόν,
ούτε μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη διαμορφώνουν την πολιτική τους πρόταση με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και με μοναδικό γνώμονα την όσο το δυνατόν ταχύτερη έξοδο από την κρίση, μέσα από μια αναλογική και κοινωνικά δίκαιη κατανομή των βαρών, έτσι ώστε, επιτέλους η Χώρα και όλοι εμείς οι πολίτες αυτής να αποκτήσουμε προοπτική. Η στάση μας, όποτε κι αν γίνουν εκλογές, δεν αλλάζει. Θα συνεχίσει να θέτει το πατριωτικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και συναρτάται από την εντολή που θα δώσουν οι Έλληνες ψηφοφόροι με την ψήφο τους και τη θέση κατάταξης που απορρέει από αυτή. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υπεκφεύγει του μεγέθους των ευθυνών που του αναθέτουν οι πολίτες δια της ψήφου τους. Κανείς δεν μπορεί να υπονομεύει την εθνική συνεννόηση που αποτελεί τη μόνη συνταγή εξόδου από την κρίση.
 Ποιες είναι κατά την εκτίμησή σας οι πιθανότητες η Δημοκρατική Συμπαράταξη να καταλάβει την τρίτη θέση στις εκλογές, όταν αυτές γίνουν; Τι πρέπει να γίνει από εσάς ώστε να το καταφέρετε; 
Το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια αυτοχειριάσθηκε πολιτικά, καθώς γύρισε την πλάτη σε κοινωνικές ομάδες και παραγωγικές τάξεις που διαχρονικά το στήριξαν. Εκτίμησή μου είναι ότι η απομάκρυνση των προοδευτικών πολιτών από το χώρο δεν οφείλεται στην αναπόφευκτη υπογραφή του 1ου μνημονίου, που οδηγηθήκαμε από την ολέθρια διακυβέρνηση του κ. Καραμανλή, αλλά στο γεγονός ότι η διαδρομή για την επίτευξη των στόχων που αυτό έθετε σχεδιάσθηκε ερήμην τους. Το χάσμα που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια και που παρ’ ολίγο να οδηγήσει στον κοινοβουλευτικό αφανισμό του Κινήματος σήμερα γεφυρώνεται, γιατί πλέον οι πολιτικές θέσεις του Κινήματος διαμορφώνονται από στελέχη προερχόμενα από την κοινωνία, τα οποία έχουν τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες αγωνίες εξίσου με τον κάθε Έλληνα πολίτη. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, ο πολιτικός μας φορέας ξαναβρίσκει την ανθρωποκεντρική του ταυτότητα και φιλοδοξεί να καταστεί ξανά ο ενσαρκωτής των ελπίδων του Λαού. Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε ξανά την κυρίαρχη θέση στον αριστερό – προοδευτικό πόλο του πολιτικού μας συστήματος.
 Τι δεν πήγε καλά και δεν πάει καλά με το Ποτάμι; Τι είναι το ουσιαστικό που σας χωρίζει; Πως απαντάτε στο Ποτάμι που αναφερόμενο σε εσάς, μιλά για «κοινοτοπίες και κούφια συνθήματα»;
Ειλικρινά απορώ κι εγώ. Πως γίνεται δύο κόμματα να συνυπάρχουν στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο και στην Ελλάδα να μη μπορούν να βρουν κοινό βηματισμό; Θυμίζει κάτι από Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Βέβαια για τα εσωτερικά πολιτικά δρώμενα αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αν ανατρέξουμε στην προδικτατορική ιστορία της Προοδευτικής Παράταξης θα διαπιστώσουμε ότι για μια μακρά περίοδο ο χώρος βρισκόταν κατακερματισμένος, βορά στις διαθέσεις των πολιτικών εκφράσεων του συντηρητισμού, εξαιτίας των διαφόρων ματαιοδοξιών και μικροεγωισμών των παραγόντων του Χώρου. Επειδή πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και επειδή η Χώρα έχει ανάγκη από μια μεγάλη ενιαία Προοδευτική Παράταξη που θα στείλει στο καναβάτσο τη σημερινή, λανθάνουσα εθνικολαϊκιστική της έκφραση, καλό θα είναι όλοι να διαισθανθούν το μέγεθος της ιστορικής τους ευθύνης και να θέσουν το Εμείς πάνω από το Εγώ.
 Επί μακρόν, παρατηρούμε μια συνεχιζόμενη φάση ριζοσπαστικοποίησης μεγάλης μερίδας πολιτών στην πατρίδα μας. Τελικά, ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος; Ο ριζοσπαστισμός καθ’ αυτός ή οι πολιτικές που ώθησαν και ωθούν τον κόσμο σε ακραίες πολιτικές συμπεριφορές;
Περισσότερο κι απ’ τη ριζοσπαστικοποίηση με προβληματίζει η παραίτηση που διακρίνω στη μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας και η αίσθηση που μου δίνουν ότι πλέον, δεν προσδοκούν σε καμία λύση μέσα από την πολιτική και τους πολιτικούς. Αυτό αποτυπώνεται στη ραγδαία αύξηση της αποχής από το 2009 μέχρι το 2015 και στις αυξητικές τάσεις που διαπιστώνονται σήμερα σε δημοσκοπικά ευρήματα και οδηγούν σε ποσοστά αποχής άνω του 50%. Αυτά τα ποσοστά είναι που μεγαλοποιούν το μέγεθος της ριζοσπαστικοποίησης και η αδυναμία αναστροφής της τάσης αυτής αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα για το πολιτικό μας σύστημα. Η αίσθηση που δίνεται στους πολίτες, ότι το μόνο που ενδιαφέρει την πλειονότητα των πολιτικών είναι οι παροχές και η βουλευτική τους αποζημίωση, είναι ο βασικός παράγοντας αποστροφής τους από την πολιτική. Κι η κατάσταση αυτή θεραπεύεται αν περάσουμε από τον κοινοβουλευτικό επαγγελματισμό, στον πολιτικό αλτρουισμό.

Υπάρχει μέλλον για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Γιατί δεν συγκινούν, έστω σε αυτή τη φάση, οι θέσεις της; Τι πρέπει να γίνει ώστε να πρωταγωνιστήσει εκ νέου;
Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, αντί να λειτουργήσει ως καταλύτης στην ευόδωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, επέλεξε να συντηρήσει τη σημερινή ατελή νομισματική ένωση. Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, «παίζει εκτός έδρας, στο γήπεδο του Λαϊκού Κόμματος» και όπως είναι λογικό ο φιλοξενούμενος συνήθως ηττάται. Σήμερα συνεχίζει να αυτοπαγιδεύεται, καθότι επιλέγει να αφήσει στην άκρη την ιδεολογία της και να λειτουργήσει εγκλωβισμένη και κατακερματισμένη στα όρια εκάστου κράτους, προτάσσοντας δήθεν το εθνικό συμφέρον. Πρόκειται για μια μικρόνους πολιτική προσέγγιση που ακούσια τροφοδοτεί την ακροδεξιά και αδυνατίζει το όραμα μας για μια Ευρώπη των Λαών.
 Υπάρχει δεξιά στροφή στην Ευρώπη; Και αν ναι, που οφείλεται; Πόσο θα επηρεάσει τα πολιτικά δρώμενα στη Γηραιά Ήπειρο η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ; 
Είναι γεγονός πως όταν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών υποχωρεί και το αίσθημα ασφάλειας εξασθενεί, τότε οι κοινωνίες συντηρητικοποιούνται. Στην παρούσα φάση πρωτίστως οφείλουμε να αποκαταστήσουμε το αίσθημα ασφάλειας στους ευρωπαίους πολίτες. Η οικονομική ανάπτυξη και η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής δεν είναι στόχοι που μπορούν να επιτευχθούν με φοβικούς πολίτες. Είναι λοιπόν ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε, ότι, στη σημερινή εποχή γενικευμένης ανασφάλειας, η προστασία του πολίτη και η εμπέδωση του αισθήματος ασφαλείας αποτελεί μείζον στρατηγικό στόχο μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας και πρωτεύοντα ανασχετικό παράγοντα στην δεξιόστροφη μετατόπιση των πολιτών. Η νίκη Τραμπ και η μισαλλόδοξη ρητορική του, ευελπιστώ ότι θα αφυπνίσουν τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Η απάντηση στην επιχείρηση περιχαράκωσης των ΗΠΑ, είναι η ενίσχυση των πολιτικών επιτάχυνσης της ευρωπαϊκής ομογενοποίησης, έναντι της σημερινής στείρας και αλυσιτελούς προσέγγισης που μάλλον εξυπηρετεί τις επιδιώξεις Τραμπ περί διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου