Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, ένα νομοσχέδιο για τη Δημόσια Διοίκηση βρίσκεται πάντα στην καρδιά της κυβερνητικής πολιτικής, γιατί αφορά το κράτος που βρίσκεται στο επίκεντρο των πάντων, είναι ο μοχλός όλων των πολιτικών. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση στο νομοσχέδιο αυτό προστίθενται πολύ .
Είναι σημαντικό να σεβόμαστε το κράτος δικαίου και νέους θεσμούς, όπως οι ανεξάρτητες αρχές. Είναι σημαντικό να μην παρεμβαίνουμε στη λειτουργία τους και να προστατεύουμε την προσωπική ανεξαρτησία των μελών τους, η οποία απειλείται όταν εισάγονται τροπολογίες σε σχέση με το όριο της ηλικίας τους, στο μέσο της διαδρομής τους.
Είναι σημαντικό να προστατεύουμε θεσμούς όπως η ΔΙΑΥΓΕΙΑ, δηλαδή θεσμούς διαφάνειας και κράτους δικαίου, που στην πραγματικότητα διασφαλίζουν την δημοσιότητα των διοικητικών πράξεων.
Είναι σημαντικό, ακόμη σημαντικότερο, να προστατεύσουμε το κεφάλαιο της αλληλεγγύης των γενεών και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, ιδίως από το 2019 και μετά, όταν θα υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα σύμφωνα με τις αναλογιστικές μελέτες, όταν θα φανεί η αξία αυτού του κουμπαρά αλληλεγγύης, ο οποίος δυστυχώς σπάει σήμερα.
Και σπάει με πρωτοβουλία πολιτικών στελεχών, προσώπων που έχουν δώσει δήθεν αγώνα εναντίον του καταραμένου PSI που δήθεν αφαίρεσε τα χαρτοφυλάκια των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτε άλλο από μια συμψηφιστική λογιστική εγγραφή μεταξύ των ασφαλιστικών ταμείων και του κράτους . Με τις διοικήσεις των ταμείων να μην προστατεύουν το ίδιο τους το βιός γιατί δεν σεβάστηκαν τις οδηγίες που είχαμε δώσει σε αντίθεση με το ΙΚΑ ,το μεγαλύτερο ταμείο της χώρας, που σεβάστηκε τις οδηγίες και διασφάλισε το χαρτοφυλάκιό του, το απεκατέστησε στο 130%, όχι απλώς στο 100%.
Ο κ. Κατρούγκαλος έχει ακούσει πολλά για τη σύγκρουση συμφερόντων που έχει προκύψει. Σύγκρουση συμφερόντων υπάρχει και σε σχέση με το ΑΚΑΓΕ, πρέπει να σας πω, διότι έχει υπερασπιστεί ως πληρεξούσιος δικηγόρος, τις αιτήσεις ακυρώσεως των ταμείων που δεν συμμορφώθηκαν στις οδηγίες της κυβέρνησης. Και έβλαψαν τα ταμεία τους, όταν έγινε το κούρεμα του δημοσίου χρέους.
Και έχουμε να δούμε κι άλλα στην πορεία των συζητήσεών μας. Έχουμε να δούμε και άλλες συμπεριφορές άλλων στελεχών της κυβέρνησης. Δεν είναι όμως αυτό το οποίο με ενδιαφέρει, γιατί εντάξει ο κ. Κατρούγκαλος, έχει σίγουρα πρόβλημα θεσμικής αξιοπιστίας, αλλά τελεί υπό την κηδεμονία του υπουργού του, του κ. Βούτση, ο οποίος είναι εδώ καθηλωμένος στο δεύτερο έδρανο επιτηρητής και πανεπόπτης όλων των συζητήσεων. Όχι μόνο των Αναπληρωτών Υπουργών του Υπουργείου του, αλλά όλων των Υπουργών της κυβέρνησης που δεν ανήκουν στο σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων
Και στον κ. Παρασκευόπουλο ήταν εδώ, έτοιμος να λάβει το λόγο, να επιτιμήσει, να εγκρίνει, να υπερασπιστεί, να προσυπογράψει, να ελέγξει, ο πανεπόπτης Υπουργός Εσωτερικών.
Όλα αυτά όμως, όπως είπα, δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που κινδυνεύουμε να ζήσουμε και τα οποία εύχομαι και ελπίζω να μην ζήσουμε.
Θέλω να ευχηθώ από το βήμα της Βουλής καλή επιτυχία στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης τον κ. Δραγασάκη και τον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών τον κ. Τσακαλώτο, που όπως μαθαίνουμε δημοσιογραφικά, βρίσκονται σήμερα στη Φραγκφούρτη επιδιώκοντας μια συνάντηση με τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον κ. Ντράγκι, απουσιάζοντος του κ. Βαρουφάκη. Παράξενο να μην μετέχει ο Υπουργός των Οικονομικών που θα συζητήσει θεσμικά με τον κ. Ντράγκι στο Eurogroup της 11ης Μαϊου.
Πώς είναι δυνατόν να συζητήσει στο Eurogroup, ενώ δεν θα έχει μετάσχει στις διαβουλεύσεις οι οποίες θα γίνουν; Πράγματα τα οποία είναι αντιφατικά, παράταιρα, μειώνουν τη διαπραγματευτική σοβαρότητα της κυβέρνησης.
Εγώ πραγματικά θέλω να είναι θετικό το αποτέλεσμα της συζήτησης αυτής με τον κ. Ντράγκι και το έχω ζητήσει κατ’ επανάληψη από όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες με τους οποίους διατηρούμε μια πολιτική σχέση, μια ιδεολογική και αξιακή σχέση.
Αλλά ήθελα να ρωτήσω, αυτή η συνάντηση σήμερα που είναι τόσο κρίσιμη, σε ποιό πλαίσιο διεξάγεται; Σε ποια στρατηγική εντάσσεται; Με ποια αξιοπιστία γίνεται; Τι πάει να κάνει ο κ. Δραγασάκης με τον κ. Τσακαλώτο; Πάει να εκβιάσει και να πιέσει τον κ. Ντράγκι; Να τον απειλήσει με κάτι που θα συμβεί στην Ελλάδα εις βάρος του εαυτού της με κάποιες επιπτώσεις στην ευρωζώνη; Ή πάει να παρακαλέσει; Τρεις και πλέον μήνες μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης τι έχει συμβεί; Έχουμε κερδίσει το χρόνο που πέρασε ή τον έχουμε χάσει;
Κυρίες και κύριοι βουλευτές, είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσει επιτέλους η χώρα μια σαφή και υπεύθυνη στρατηγική. Λυπάμαι που σας ενοχλώ με αυτά που λέω, αλλά ένα από τα δυο θα συμβεί. Ή θα προσχωρήσετε με καθυστέρηση στην πολιτική μας, αυτή που λοιδορήσατε, συκοφαντήσατε, υπονομεύσατε, φτύσατε, ζητώντας συγνώμη από τον ελληνικό λαό για την πολιτική του και ιστορική του εξαπάτηση ή θα καταστραφεί η χώρα.
Το ζήτημα δεν είναι να δικαιωθούμε μέσω της καταστροφής της χώρας. Το ζήτημα δεν είναι καν να δικαιωθούμε. Το ζήτημα είναι η χώρα να προστατεύσει τις θυσίες των πολιτών της, να βγει αλώβητη, να αποκτήσει προοπτική.
Το κόμμα μου, προσωπικά εγώ τους τελευταίους τρεις μήνες ,αντιμετωπίζουμε ένα δίλημμα. Αναρωτιόμαστε αναδρομικά, μήπως έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος που δεν δραματοποιήσαμε επικοινωνιακά τις αγωνιώδεις προσπάθειές μας των προηγούμενων πέντε ετών; Μήπως ήμασταν πολύ υπεύθυνοι; Πολύ ειλικρινείς; Μήπως έπρεπε να έχουμε μετατρέψει σε ένα σώου, σε μια διαρκή επιχείρηση επικοινωνίας, όλο αυτό που κάναμε σιωπηρά, επίμονα; Γιατί φαίνεται ότι το μόνο που έχει αξία για κάποιους συμπολίτες μας είναι μια εντύπωση η οποία επικρατεί. Αλλά ξέρετε όσο και αν επενδύεις στην εντύπωση, η εντύπωση θα είναι φευγαλέα και τώρα φτάνει η ώρα της αλήθειας.
Και η ώρα της αλήθειας, θέλω να το έχω καταγράψει αυτό στα πρακτικά της Βουλής, που είναι το σώμα της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, συνδέεται με το μπούμερανγκ σε σχέση με το ζήτημα του χρέους.
Η κυβέρνηση προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι ΑΝΕΛ, μιλούσαν για μονομερείς ενέργειες, για διεθνή διάσκεψη για το χρέος και απαξίωναν το μεγάλο επίτευγμα του 2012. Στη συνέχεια η Πρόεδρος της Βουλής εμπλέκοντας ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, συγκρότησε την Επιτροπή για το επαχθές χρέος, προσβάλλοντας την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας, τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης. Γιατί η Επιτροπή ασχολείται με χώρες που είχαν στυγνές δικτατορίες και εγκληματίες δικτάτορες που επιβάρυναν τη χώρα τους. Δεν ασχολείται με δημοκρατικές κυβερνήσεις, με περιοδικές εκλογές και με κράτος δικαίου.
Και βέβαια όλο αυτό βασίστηκε σε ένα θεώρημα. Στο θεώρημα ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Χλεύαζε μάλιστα ο κ. Τσίπρας και εμένα και όλους εκείνους που έλεγαν ότι το χρέος είναι βιώσιμο τεχνικά. Το βιώσιμο χρέος ,κυρίες και κύριοι βουλευτές, δεν είναι το μικρό χρέος, δεν είναι το χρέος το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα τρόπο απλοϊκό.
Μη βιώσιμο χρέος δεν είναι το μεγάλο, το δυσβάστακτο χρέος. Βιώσιμο χρέος είναι μια τεχνική έννοια που σημαίνει ότι το χρέος εκλαμβάνεται ως τέτοιο από τις αγορές, από το ΔΝΤ, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Είναι χρέος διαχειρίσιμο, χρέος εξυπηρετήσιμο, χρέος που επιτρέπει τη χρηματοδότηση της χώρας.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση έλεγε και δυστυχώς λέει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, δημιουργεί το εξής πρόβλημα. Απαγορεύει καταστατικά, νομικά στο ΔΝΤ να καταβάλει τις δόσεις και να συνεχίσει τη χρηματοδότηση της χώρας. Το ΔΝΤ αξιώνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε κάθε Eurogroup, να επιβεβαιώνει τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους, προκειμένου το ΔΝΤ να εκταμιεύει τις δόσεις.
Το να λέει μια ελληνική κυβέρνηση ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο τεχνικά, νομικά, σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ,με βάση το καταστατικό της ,δεν μπορεί να στηρίζει τις ελληνικές τράπεζες.
Αν φυσικά οι ίδιοι λέμε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, απομακρυνόμαστε ακόμη περισσότερο από τις αγορές .
Και το κυριότερο: όταν μια ελληνική κυβέρνηση λέει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, υπονομεύει το βασικό επιχείρημα με το οποίο μπορεί να πετύχει τη μείωση του δημοσιονομικού στόχου.
Δηλαδή μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα από το 3%. Διότι το μικρότερο πλεόνασμα τεκμηριώνεται στη μελέτη βιωσιμότητας του χρέους και είναι βεβαίως σωστό ο στόχος να είναι περιορισμένος γύρω στο 1,5%. Είναι όμως λάθος να αυτοϋπονομευόμαστε λέγοντας ότι το χρέος δεν είναι τεχνικά βιώσιμο.
Είναι επίσης λάθος να βλέπουμε εμείς οι ίδιοι την ονομαστική τιμή του χρέους και μόνο το λόγο προς το ΑΕΠ. Γιατί πρέπει να λάβουμε υπόψη όλα τα στοιχεία που προσδιορίζουν το χρέος σε καθαρή παρούσα αξία, την αναδιάρθρωση που έγινε με ριζοσπαστικό τρόπο το 2012, τη μεγάλη μέση διάρκεια, τα μικρά μέσα επιτόκια, το ελάχιστο πια ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης που είναι μειωμένο κατά 60% σε σχέση με το 2009.
Και κυρίως όταν λέμε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, υπονομεύουμε το βασικό ζητούμενό μας, που είναι να εφαρμοστούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση οι δεσμεύσεις της του 2012 για περαιτέρω ελαφρύνσεις του ελληνικού χρέους, τώρα που κανονικά η χώρα θα έβγαινε από το μνημόνιο ,αλλά δυστυχώς μπαίνει βαθύτερα στο τρίτο μνημόνιο.
Θέλω να σας θέσω ένα ερώτημα, για να το σκεφθεί ο καθένας ήρεμα στη συνείδησή του. Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες η τελευταία παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λέει ότι «το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να καταβάλλει τις δόσεις και να συνεχίσει το ελληνικό πρόγραμμα θέλει είτε η Ευρώπη να κουρέψει το ελληνικό χρέος, είτε η Ελλάδα να πάρει πρόσθετα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα».
Αυτό τι είναι; Είναι μία παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου φιλική για την Ελλάδα; Ασκεί μία πίεση που θα τη δεχθεί το φιλανδικό, το σλοβακικό, το κυπριακό Κοινοβούλιο; Ή είναι η απειλή του ξαφνικού θανάτου, όπως έγινε σε άλλες χώρες, με κορυφαίο παράδειγμα την Αργεντινή; Προς Θεού, μην κάνουμε το λάθος να εκλάβουμε τη θέση αυτή του ΔΝΤ ως φιλική, πρόκειται για την ωμή απειλή του ξαφνικού θανάτου, για την ωμή απειλή ότι θα επαναληφθεί το αργεντίνικο παράδειγμα.
Γιατί έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέμε τόσο καιρό ότι πρέπει να διαπραγματευόμαστε όχι μόνο με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι μη συζητάτε για τις περιβόητες λίστες μεταρρυθμίσεων, συζητήστε για το δημοσιονομικό και μακροοικονομικό πλαίσιο, γιατί όλα από εκεί εξαρτώνται. Αλλά κανείς δεν ακούει, κανείς δεν σέβεται, κανείς δε ρωτά, κανείς δε θυμάται.
Θέλετε να σας θυμίσω πολύ βιαστικά τις 100 μέρες που πέρασαν πόσες αποχρώσεις του γκρι στις θέσεις της Κυβέρνησης έχουμε γύρω από τα μεγάλα θέματα της οικονομίας και της διαπραγμάτευσης; Σχεδόν 50 αποχρώσεις γκρι θέσεων.
Λέει η Κυβέρνηση: Δε θέλουμε παράταση του προγράμματος, θέλουμε ένα άλλου τύπου πρόγραμμα-γέφυρα. Όμως λέει ταυτόχρονα: Μας εγκλώβισε η προηγούμενη Κυβέρνηση στη δίμηνη παράταση, ενώ θα έπρεπε να έχει κάνει εξάμηνη παράταση του μνημονίου, το οποίο η Κυβέρνηση δεν ήθελε αρχικά να παραταθεί.
Μετά υπογράφει τετράμηνη παράταση του προγράμματος, ερήμην της Βουλής, με πρόβλεψη για τρίτο μνημόνιο. Τέλη Ιουνίου . Και το υπογράφει χωρίς διασφαλισμένη χρηματοδότηση, ενώ επιστρέφει τα 11 δισεκατομμύρια του ΤΧΣ στο EFSF.
Λέει η Κυβέρνηση: Επιδιώκουμε άμεση λύση στο πρόβλημα ρευστότητας του δημοσίου, με αύξηση του ELA και του ορίου των εντόκων γραμματίων, δηλαδή μέσω των τραπεζών και θέλουμε τα μεγάλα θέματα ασφαλιστικό ,εργασιακό και λοιπά να συζητηθούν τον Ιούνιο. Και μετά λέει: Πάμε κατευθείαν στη συμφωνία του Ιουνίου, δηλαδή σε τρίτο μνημόνιο, χωρίς να έχουμε λύση κανένα ενδιάμεσο πρόγραμμα χρηματοδότησης.
Λέει η Κυβέρνηση μόλις αναλαμβάνει τα καθήκοντά της: Δε θέλουμε τις υπολειπόμενες δόσεις του προγράμματος, αρκεί να ανεβάσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το όριο του ELA και το όριο των εντόκων γραμματίων. Μετά λέει: Ελπίζουμε σε καταβολή κάποιων δόσεων, για να καλυφθούν οι επιτακτικές ταμειακές ανάγκες.
Μετά επαναλαμβάνει ότι ήταν λάθος που υπέγραψε, το είπε ο κ. Τσακαλώτος, χωρίς χρηματοδότηση. Μετά λέει δώστε μας πίσω το 1,2 δις από τα ομόλογα που επιστρέψαμε στο EFSF . Και μετά με πράξη νομοθετικού περιεχομένου επιβάλλει την υποχρεωτική συγκέντρωση των διαθεσίμων των ΟΤΑ ,των ΑΕΙ και των άλλων φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δηλαδή στεγνώνει τη ρευστότητα, ενώ έχει προηγηθεί ο αναγκαστικός προσανατολισμός της όποιας ρευστότητας των τραπεζών στην ανανέωση των εντόκων γραμματίων και στην κάλυψη του κενού που αφήνει η μη συμμετοχή ξένων τραπεζών στα έντοκα γραμμάτια.
Για το χρέος σας είπα τι έχει συμβεί και τελικά φτάνουμε στην εξής εικόνα: Κάθε εβδομάδα τις πρώτες μέρες υπάρχει αισιοδοξία, σύγκλιση," επίκειται συμφωνία, εντυπωσιακά θετικό κλίμα στις προσωπικές επαφές του κ. Τσίπρα με την κα Μέρκελ και άλλους παράγοντες".
Το κλίμα επιδεινώνεται μέχρι την Παρασκευή, κάθε Σάββατο υπάρχει κλίμα αδιεξόδου, μεγάλη απόσταση, απαιτείται σκληρή διαπραγμάτευση. Κάθε Κυριακή συστηματικά, επί 13 εβδομάδες τώρα, συγκροτείται σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου και εκπέμπεται μήνυμα μεγάλης αισιοδοξίας, που διαρκεί μία με δύο μέρες, τώρα πια λίγες ώρες.
Εάν δεν υποχωρήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν υποχωρεί η Ελληνική Κυβέρνηση λένε οι Υπουργοί της Κυβέρνησης. Αυτό θα πει ο κ. Δραγασάκης σήμερα στον κ. Ντράγκι;" Για πρώτη φορά μάλιστα υπάρχει διαπραγμάτευση ",λέει η Κυβέρνηση.
Ποια διαπραγμάτευση; Η διαπραγμάτευση του κ. Βαρουφάκη, η διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα, η διαπραγμάτευση του κ. Δραγασάκη, η διαπραγμάτευση του κ. Θεοχαράκη, η διαπραγμάτευση του κ. Χουλιαράκη; Δεν ρωτάω, για να μη φέρω σε δύσκολη θέση την Κυβέρνηση ,τι απέγινε η ιστορική μορφή της κας Παναρίτη, η οποία χάθηκε κάπου στα ενδιάμεσα.
Συνεχώς αλλάζει η διαδικασία και το κλίμα, αλλά υπάρχουν πάντα μεγάλες διαφορές επί της ουσίας. Κάθε εβδομάδα τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει ταμειακή δυνατότητα καταβολής μισθών και συντάξεων; Και κάθε εβδομάδα υπάρχει η δήλωση ότι αν βρεθούμε προ του διλήμματος να καταβάλλουμε μισθούς και συντάξεις ή διεθνείς υποχρεώσεις, προφανώς προηγούνται οι μισθοί και οι συντάξεις, μόνο που την επόμενη εβδομάδα δε θα μπορέσουν να καταβληθούν ούτε μισθοί και συντάξεις σε περίπτωση πιστωτικού γεγονότος.
Παρόλα αυτά ο κ. Βαρουφάκης σπεύδει το Πάσχα των Καθολικών στην Ουάσινγκτον και διαβεβαιώνει την κα Λαγκάρντ ότι η Ελλάδα θα είναι στο διηνεκές συνεπής στις διεθνείς υποχρεώσεις της και μετά μαθαίνουμε ότι η Κυβέρνηση είναι έτοιμη για συμφωνία και έντιμο συμβιβασμό.
Αλλά ταυτόχρονα δηλώνεται δια στόματος Πρωθυπουργού ότι: Αν υπάρχει απόκλιση από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αν υπάρχει υπέρβαση των ορίων, μόνη λύση είναι το δημοψήφισμα. Υπάρχουν όμως στελέχη της Κυβέρνησης, της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όπως ο κ. Φίλης ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος, που θέτουν ακόμη και τώρα το ζήτημα των εκλογών . Και είναι πολλοί που πιστεύουν ότι πίσω από οποιαδήποτε προσφυγή σε δημοψήφισμα, δηλαδή στην πολιτική των Καννών, κρύβεται η αδυναμία να κυβερνήσει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ /ΑΝΕΛ, άρα κρύβεται η φυγή προ του αδιεξόδου ή ο εσωτερικός εκβιασμός.
Έχω πει και το επαναλαμβάνω και σήμερα: Η Κυβέρνηση υποδύεται ότι διαπραγματεύεται. Επί 100 μέρες δεν έχει διεξαχθεί καμία διαπραγμάτευση ή για να είμαι ακριβής δεν έχει διεξαχθεί καμία διεθνής διαπραγμάτευση. Υπό το πρόσχημα μιας δήθεν διεθνούς διαπραγμάτευσης διεξάγεται μια δύσκολη σκληρή ,αλλά μίζερη και μικροκομματική ,εσωτερική διαπραγμάτευση. Μέσα στην Κυβέρνηση, μέσα στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την κοινή και ενιαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Αυτό δεν οδηγεί πουθενά, διότι αυτό θέτει διλήμματα τα οποία υπερβαίνουν το όριο της εντολής της 25ης Ιανουαρίου. Γι΄ αυτό, επειδή τώρα πια τα ψέματα τελείωσαν, έφτασε η ώρα της αλήθειας, ο χρόνος τελείωσε και η χώρα πρέπει να αυτοπροστατευθεί και να αποφύγει ιστορικές βλάβες:
Καλώ και παρακαλώ την Κυβέρνηση και προσωπικά τον Πρωθυπουργό να ξεκαθαρίσει τα απλά, τα θεμελιώδη, ποιο είναι το πλαίσιο, πού πηγαίνουμε, πότε πηγαίνουμε, το πλαίσιο που ακολουθεί η χώρα σε μία διαπραγμάτευση, που έχει νόημα όταν γίνεται με τους έξω κι όχι όταν γίνεται με τους μέσα απλά και μόνο για να διασφαλίσουμε την παραμονή μιας νέας πολιτικής ομάδας στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου